رکوئیم مجموعه‏‌ای دیگر از شعرهای مسلم ذوالفقارخانی (م. شید) بعد از دفتر شعر عُریانی (1393) و هزاره‏‌هایِ هُبوط (1395) می‌‏باشد. اشعار این مجموعه نیز در فضایی از احساس و اندیشه، دستانِ خواننده را گرفته به آفاقِ اجتماع و تاریخ و طبیعت رهنمون می‏شود. سفری شیرین و خلسه‌‏آمیز که میانِ گذشته، حال و آینده به حرکت می‌‏آییم و با بال‌‏هایِ اندیشه افق‌‏های مختلفی را تجربه می‌‏کنیم ‏. رکوئیم، موسیقیِ آشنا اما دردآوری است، که از درد برآمده است و ناچار ما را به یادِ درد می‌‏آورد؛ نوا و سرودِ دردناکِ نه مردگان بلکه زندگان است. سهراب سپهری می‌‏گوید: گاه زخمی که به پا داشته‌‏ام/ زیر و بم‌‏هایِ زمین را به من آموخته است … . میانِ درد و ادراک رابطه‏‌ای مستقیم وجود دارد. شاید بتوان این نوع دردها را دردهایِ فلسفی نامید. دردهایی که ما را به معنایِ زندگی و هستی و طبیعت نزدیک می‌‏کنند.
برشی از کتاب:
گورخوابم گورخواب!
خوابِ آرامم نیازرده است کس را، دوستان!
سهمِ بیداری نمی‌خواهم
مرا کابوس بس!
بوسه‌هایِ زندگانی را نمی‌‏خواهم
مرا این بوسه بس!
بوتۀ خواب و خیال است
دَخمۀ تنهایی‏‌ام!
خیمه‏ ای خاموش و پنهان
خانۀ رُسوایی ‏ام!
 

مطالعه 20صفحه ابتدایی کتاب