تا مدت‌ها پس از خروج از عرصه‌ی سینما، از سخن گفتن درباره‌ی سینمای آن دهه به‌شدت پرهیز می‌کردم و به نوعی روزه‌ی سکوت گرفته بودم؛ به این دلیل که ممکن بود صحبت‌های من در مناسبات مدیریتی عرصه‌ی سینما خلل ایجاد کند. قاعدتاً کسانی که مسئولیت سینما را بر عهده گرفته‌ بودند باید مسئولانه برخورد می‌کردند، و شاید سخن گفتنِ من سبب می‌شد آن‌ها از خود رفع مسئولیت کنند یا با مشکلاتی ناخواسته روبرو شوند. البته در طول این دوران با برخی از مدیران سینمایی مثل مرحوم سیف‌الله داد ارتباط داشتم و تلاش می‌کردم درباره با موضوعات سینمایی در رسانه‌ها صحبتی نکنم تا ایشان در محذور قرار نگیرند. اگر حرفی هم بود به خودشان می‌گفتم. در این مدت با سینماگران نیز بی‌ارتباط نبوده‌ام، اما صحبت‌های‌مان بیشتر حال و هوای درددل داشته است. افزون بر آن، دلیل دیگر برای دوری از حضور در رسانه‌ها، این بود که چه بسا با توجه به جو آن زمانه این شائبه پدید می‌آمد که من مدعی مدیریت در عرصه سینما هستم، و نمی‌خواستم به این تصور دامن زده شود.