در نیمه دوم قرن گذشته باوری میان نظریه‌پرداران و سیاست‌گذاران شکل گرفت مبتنی بر آنکه مردم‌سالاری به عنوان یکی از ارزشمندترین دستاوردهای اجتماعی بشر معاصر می‌توان چاره تمامی مشکلات عقب‌افتاده‌ترین جوامع جهان باشد، اقتصادهای مبتنی بر رانت را اصلاح کند، خشونت را مهار سازد و توسعه و رفاه به ارمغان بیاورد. اما مروری بر تلاش‌ها در جهت دموکراتیزاسیون حکایت از آن دارد که در اغلب موارد نتیجه امر به جای حصول به آزادی و ایجاد جوامع دسترسی بازشکل‌گیری چرخه‌های تاسف‌باری از بی‌ثباتی، عقب‌گرد، خشونت و حتی جنگ‌های داخلی بوده است.علت چیست؟ آیا دموکراسی راه‌حل مناسبی برای این کشورها نیست؟ یا مشکل آن است که در پیگیری آن از نکات ظریف و مهمی غفلت می‌شوند؟ آیا جای‌گذاری عینی نهادهای جوامع غربی در دیگر کشورها امری ممکن و یا حتی مطلوب است؟…