« آنچه بر قلمم جاری شد نه از برای ترقی که از بهر تعالی بوده است هیچگاه تصمیم برنگاشتن نگرفتم که هر نوبه چنین کردم جز جواهری برتن بی گناه درخت و بیهودگی حاصلم نیامد. وقتی عنان قلم را به ضمیر بیقرار سپردم تا نوشتار بر من مستولی و غالب گردد، رخش قلم جادوی کم نظیرش را به من نشان داد و بر آن شدم تا این تجربه یگانه را با شما که به راستی یگانه هستید در روزگار غم نان و دویدن از پی نام و قرار را در سطور کاغذ میجویید به اشتراک بگذارم. این متن را برای بسیاری نام آوران ارسال نمودم و نقد و نظر موافق و مخالف دریافت نمودم اما از آنجا که نمی خواهم کت مندرس نوقلمی خویش را بر آویز نامها آویزان کنم هیچ نام نمیبرم و آنچه از سر صدق قلمی کردام را یکسر میان خویش و جنابان شما به اشتراک می گذارم به امیدصاحب قلم که هرچه دارم از الطاف اوست که در قرآن محمدی آورد «نون و القلم »